Masy tej tkanki (wraz z dźwigać za mi odbytu) stanowią u kobiety elastyczne zamknięcie jamy brzusznej od dołu. Mają one jednak również, jak wspomniano, wielkie znaczenie dla utrzymania narządów jamy miedniczej w prawidłowym położeniu, w prawidłowym stanie i w fizjologicznej ruchomości, dzięki swej budowie i bardzo rozwiniętej sieci naczyń krwionośnych i Iim- fatycznych. Utożsamienie pojęć przymacicza i tkanki łącznej miedniczej i uważanie ich za całość stało się koniecznością wobec wielokrotnie poczynionych spostrzeżeń, że procesy zapalne, rozpoczynające się w niej w bezpośrednim sąsiedztwie macicy, mogą przenosić się w miejsca dosyć odlegle od pierwotnego źródła choroby.
Budowa anatomiczna tkanki miedniczej przypomina sieć utworzoną z licznych zagęszczeń tkanki, które otaczają części bardziej wiotkie, dlatego nieraz określa się ją nazwą retinaculum (troczek). Niezależnie jednak od zagęszczeń i ograniczonych przez nie przestrzeni wypełnionych delikatną, wiotką tkanką, tkanka miednicza obejmuje również narządy miednicy małej, pokrywając je cienką warstewką i stanowiąc ich połączenie z otrzewną. Te części tkanki łącznej miednicy, które tworzą zespół powięzi miedniczych (powięź zasłonowa, powięź przepony miedniczej, powięź powierzchowna krocza), mają odrębne zadania i stanowią, ściśle biorąc, odrębną całość (Freund).
Nowe Komentarze