Rozległe zniekształcenia w następstwie stóp płasko-koślawych statycznych niektórzy uważają za okres IV.
V Nie należy uważać za stopy płasko-koślawe pulchnych stóp dzieci do 5 roku życia, nawet jeśli pięty ustawiają się koślawo. W okresie tym nie wytworzyło się jeszcze odpowiednie napięcie mięśni stóp i stopa jest wprawdzie podatna na działanie zbyt dużego ciężaru małego dziecka, lecz w wieku przedszkolnym staje się ona sztywniejsza, a wyćwiczone mięśnie potrafią już utrzymać jej łuki.
U dorosłych statyczne przeciążenie stóp może być połączone z dużymi bólami, mimo że obniżenie sklepienia stopy i koślawość pięty są nieduże.
Badaniem klinicznym trzeba odróżnić stopę płasko-koślawą statyczną od po- rażennej wiotkiej, spastycznej, wrodzonej, pourazowej (przecięcie ścięgien, mięśni, uszkodzenie kości), wyrównawczej, np. w przebiegu kolan szpotawych, od wiot- kości stóp w chorobach układowych (elastopatia – zespół Marfana, Ulricha, Ehlers-Danlosa chondrodysplazje, awitaminozy, np. D itp.).
Leczenie powinno być indywidualne, polegać na usunięciu przyczyn dysproporcji między wydolnością stóp a obciążeniem. Poza tym można łączyć szereg możliwości leczniczych według załączonego schematu (tab. 2).
Stopy poprzecznie płaskie statyczne (pecles transversoplani statici). Najczęściej spotyka się je u kobiet jako wynik chodzenia w nieodpowiednim obuwiu na wysokich obcasach. Wysoki obcas przesuwa linie nacisku ku przodowi, obciąża nadmiernie łuk poprzeczny stopy i rozpłaszcza go. W następstwie tego kości śródstopia wachlarzowato rozchodzą się, a w przypadkach długotrwałego działania nacisku łuk poprzeczny odwraca się i przodostopie opiera się na podłożu okolicą głów II-III zamiast I i V kości śródstopia.
Nowe Komentarze