LEKI WPŁYWAJĄCE NA PRZEBIEG CUKRZYCY

– 2. Leki wpływające na przebieg cukrzycy o mniejszym znaczeniu klinicznym:

Steroidy anaboliczne (np. metandrostenolon) – zwiększenie wrażliwości na insulinę u chorych z insulinoopornością, wypieranie toibutamidu i chloropropamidu z miejsc ich wiązania w białkach surowicy. Testosteron wywiera podobne niepożądane działania.

Chloramfenikol – hamowani mikrosomalnego metabolizmu tolbula- midu i chloropropamidu.

Malonian metyzergidu – potęgowanie działania toibutamidu.Oksytetracyklina – potęgowanie tkankowego działania insuliny.

Salicylany – hamowanie metabolizmu hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika, wypieranie pochodnych sulfonylomocznika z miejsc ich wiązania z białkami surowicy.

Jak to już wcześniej podano, wiele cech klinicznych chorego (wiek, płeć, stan narządów wewnętrznych) może predysponować do powstania klinicznych skutków interakcji leku używanego do leczenia cukrzycy i leku dodatkowego. Interakcja między lekiem dodatkowym a egzogenną insuliną jest mniej istotna w przypadkach, w których metabolizm węglowodanów całkowicie zależy od wstrzyknięć insuliny. Ma ona większe znaczenie w przypadkach cukrzycy z częściowym niedoborem insuliny leczonych doustnymi lekami hipoglikemizującymi. Wpływy niepożądane Icków na syntezę i wydzielanie insuliny mogą być zupełnie inne u osób z cukrzycą w porównaniu z osobami z normalną czynnością wysp trzustki. Dlatego w każdym przypadku pogorszenia stanu wyrównania cukrzycy należy rozważyć także możliwość niepożądanego działania dodatkowo, oprócz leków hipoglikemizujących, stosowanych leków.

W przypadku rozpoznania bezpośredniego działania niepożądanego lub interakcji należy rozważyć: 1) konieczność stosowania leku wywołującego pogorszenie warunków leczenia cukrzycy, 2) okres stosowania leku dającego interakcję, 3) kliniczne znaczenie interakcji, 4) dostępność alternatywnego leku.

Wybór postępowania jest indywidualny. Zależy on od klinicznego znaczenia niepożądanego działania, możliwości zamiany dodatkowego leku lub jego dawki oraz leków stosowanych do leczenia cukrzycy, a także skuteczności zmniejszenia wpływu działania niepożądanego przez podanie dodatkowej substancji, np. soli potasowych w okresie stosowania leków moczopędnych.