W skórze człowieka znajdują się receptory odbierające informacje o środowisku otaczającym organizm. Informacje te związane są z oddziaływaniem przede wszystkim bodźców wywołujących wrażenia dotykowe, bólu, ciepła i zimna, dlatego mówi się o receptorach dotyku, bólu, ciepła i zimna, które razem tworzą czucie powierzchniowe (skórne). Oprócz nich istnieją receptory czucia głębokiego: proprioreceptory, dostarczające informacji z narządu ruchu oraz interoreceptory, dostarczające informacji z narządów wewnętrznych i całego środowiska wewnętrznego ustroju. Receptory czuciowe są nierównomiernie rozmieszczone w skórze człowieka. Dotyczy to zarówno poszczególnych rodzajów czucia, jak i tego samego rodzaju czucia. Większe skupiska receptorów danego czucia w skórze tworzą strefy skórne szczególnie wrażliwe na działanie odpowiednich bodźców.
Receptory dotyku rozsiane są w całej skórze. Mogą one stanowić proste zakończenia nerwowe lub wyspecjalizowane narządy odbiorcze (ciałka Paciniego, ciałka Meissnera, tarczki Meckela). Skupiska receptorów dotyku tworzą strefy erogeniczne, których stymulacja powoduje szczególnie szybkie i silne podniecenie seksualne. Rozróżnia się strefy erogeniczne pierwszorzędowe i drugorzędowe. Do pierwszorzędowych należą skupiska receptorów dotyku w okolicach zewnętrznych narządów płciowych (prącie, zwłaszcza w okolicy żołędzi, moszna, łechtaczka, przedsionek pochwy, wzgórek łonowy). Stymulacja ich wywołuje nie tylko podniecenie seksualne, lecz doprowadzać może do przeżycia orgazmu. Do drugorzędowych stref erogenicznych należą skupiska receptorów dotyku w różnych okolicach ciała (piersi, brodawki sutkowe, usta, boczne powierzchnie szyi, płatki uszu, wewnętrzne powierzchnie ud i inne).
Nowe Komentarze