Ostatecznym układem odniesienia, decydującym o rozpoznaniu normy lub patologii w zakresie wydolności seksualnej człowieka, jest – podobnie jak w przypadkach oceny normy jakościowej – układ partnerski. Jeśli mężczyzna ma duże potrzeby seksualne, które korelują z dużą wydolnością społeczną, uznaje się je za mieszczące się w granicach normy – w ujęciu jednostkowym. Jeśli kobieta ma małe potrzeby seksualne, na tle ogólnej małej wydolności i niskiego napędu psychoruchowego, wówczas również uznajemy je za mieszczące się w granicach normy. Jednakże jeśli ci ludzie dobiorą się ze sobą, wówczas ich współżycie może być dysharmoniczne, gdyż wzajemnie mogą u siebie nie akceptować siły potrzeb seksualnych (kobieta nie będzie akceptować zbyt dużych – z jej punktu widzenia – potrzeb seksualnych mężczyzny,, a mężczyzna nie będzie akceptował zbyt słabych – z jego punktu widzenia – potrzeb seksualnych kobiety). Wówczas okaże się, że powstał patologiczny układ partnerski poprzez dobór dwojga osobników, z których każdy – w ujęciu indywidualnym – może się mieścić w granicach normy.
Jak z powyższego wynika, rozpatrywanie granic normy lub patologii wymaga dynamicznego, nowoczesnego podejścia do zagadnień współżycia seksualnego i szerokiego uwzględnienia koncepcji różnic indywidualnych oraz układu partnerskiego jako ostatecznego układu odniesienia.
Nowe Komentarze