Tkanka mezenchymalna

W otoczeniu przewodów Miillera tkanka mezenchymalna zagęszcza się coraz bardziej, w szczególności dokoła przewodu płciowego, ale też i wokół przyszłego jajowodu.

W miejscu przyszłej macicy rozrasta się ona bardzo silnie na boki, ale tylko do pewnej granicy, w której obrębie powstanie ściana tego narządu. Na lewo i na prawo od niej zagęszczenie tkanki mezenchymalnej nie jest tak wielkie. W tym miejscu wytworzą się więzadła szerokie (ligamenta lata).

W ten sposób powstaje kanał rodny, którego poszczególne odcinki mają już wygląd, jaki cechuje noworodka płci żeńskiej. Trzon macicy w porównaniu z szyjką jest znacznie mniejszy i ma zaledwie 1 cm długości. Ściany trzonu macicy, jakkolwiek już w 5 miesiącu życia płodowego pojawiły się w nich włókna mięśniowe, są również bardzo słabe.

Te części sznurów Miillera, w których wcześniej pojawia się światło i które tworzą jajowody i macicę, otrzymują wyściólkę z jednowarstwowego nabłonka cylindrycznego, podczas gdy części przekształcające się w pochwę są później wyścielone nabłonkiem wielowarstwowym walcowatym. Tworzenie się migawek na powierzchni nabłonka szyjki macicy, trzonu i jajowodów następuje dopiero w życiu pozapłodowym. Do powstania gruczołów cewkowych w obrębie trzonu macicy dochodzi również zasadniczo dopiero po urodzeniu się dziecka.

Z górnej odczaszkowej części ciała Wolffa pozostaje ostatecznie u kobiety narząd szczątkowy, zwany nadjajnikiem (épovarium). Jego dolna część ulega zupełnemu zanikowi. Z przewodu Wolffa zachowuje się tylko główny kanał przyjajnika (parovarium), biegnący do szyjki macicy i wnikający w nią.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>