W otoczeniu przewodów Miillera tkanka mezenchymalna zagęszcza się coraz bardziej, w szczególności dokoła przewodu płciowego, ale też i wokół przyszłego jajowodu.
W miejscu przyszłej macicy rozrasta się ona bardzo silnie na boki, ale tylko do pewnej granicy, w której obrębie powstanie ściana tego narządu. Na lewo i na prawo od niej zagęszczenie tkanki mezenchymalnej nie jest tak wielkie. W tym miejscu wytworzą się więzadła szerokie (ligamenta lata).
W ten sposób powstaje kanał rodny, którego poszczególne odcinki mają już wygląd, jaki cechuje noworodka płci żeńskiej. Trzon macicy w porównaniu z szyjką jest znacznie mniejszy i ma zaledwie 1 cm długości. Ściany trzonu macicy, jakkolwiek już w 5 miesiącu życia płodowego pojawiły się w nich włókna mięśniowe, są również bardzo słabe.
Te części sznurów Miillera, w których wcześniej pojawia się światło i które tworzą jajowody i macicę, otrzymują wyściólkę z jednowarstwowego nabłonka cylindrycznego, podczas gdy części przekształcające się w pochwę są później wyścielone nabłonkiem wielowarstwowym walcowatym. Tworzenie się migawek na powierzchni nabłonka szyjki macicy, trzonu i jajowodów następuje dopiero w życiu pozapłodowym. Do powstania gruczołów cewkowych w obrębie trzonu macicy dochodzi również zasadniczo dopiero po urodzeniu się dziecka.
Z górnej odczaszkowej części ciała Wolffa pozostaje ostatecznie u kobiety narząd szczątkowy, zwany nadjajnikiem (épovarium). Jego dolna część ulega zupełnemu zanikowi. Z przewodu Wolffa zachowuje się tylko główny kanał przyjajnika (parovarium), biegnący do szyjki macicy i wnikający w nią.
Nowe Komentarze