Cechą charakterystyczną zachowań seksualnych jest to, że w ogromnej większości angażują one drugą osobę – partnera seksualnego. Fakt ten pozwala na określenie takich zachowań mianem społecznych, w przeciwstawieniu do zachowań autoseksualnych, a więc takich, które realizowane są bez partnera. Społeczne zachowania seksualne mogą być zgodne z wymaganiami stawianymi przez obowiązujący system norm lub też naruszają te normy, co ma miejsce np. wówczas, gdy następuje wymuszenie uległości partnera (antyspołeczne zachowanie seksualne). W prawidłowych warunkach konieczne jest nawiązanie z partnerem odpowiedniego kontaktu psychicznego, warunkującego jego przychylność. Odnosi się to zarówno do aktu seksualnego, jak i do tych wszystkich zachowań, w których występuje dążenie do uzyskania satysfakcji seksualnej w niepełnym wymiarze (bez orgazmu). Pojęcie partnera seksualnego odnosi się tutaj wyłącznie do obiektywnie istniejącego człowieka uzyskiwanie satysfakcji z każdym innym przedmiotem, pełniącym rolę substytutu partnera, zaliczane jest do zachowań autoseksualnych. Nie mają natomiast znaczenia dla tych rozważań cechy charakterystyczne relacji, jaka wytwarza się pomiędzy dwojgiem aprobujących się wzajemnie partnerów. Demokratyczny lub autokratyczny model układu partnerskiego nie stanowi problemu społecznego ani klinicznego, jeśli tylko oboje partnerzy go akceptują. Wynika to z przyjętego założenia, że harmonijny układ partnerski jest układem zamkniętym i nie powinien podlegać żadnej interwencji z zewnątrz. Na marginesie warto zauważyć, że modne w ostatnim czasie rozważania sugerujące rzekomą wyższość układów partnerskich opartych na zasadzie absolutnej równo- rzędności nie zostały dotychczas zweryfikowane w odpowiednich badaniach naukowych. Doświadczenia społeczne wskazują natomiast, że efektywne działanie jakiegokolwiek zespołu (poczynając od dwóch osób) możliwe jest tylko wówczas, jeżeli ustalona zostanie osoba kierująca lub chociażby przewodnicząca zespołowi.
Read More
Nowe Komentarze